Veba salgınının kültürel etkileri, özellikle sanat alanında, Rönesans dönemine kadar uzanmaktadır. Salgın, sanatçıların eserlerinde ölüm ve acıyı betimleme biçimlerini değiştirmelerine neden olmuştur. İnsanların ölüm korkusu ve yas sürecindeki duyguları, sanatçıların eserlerinde daha sık kullanılmaya başlanmıştır. Özellikle resim ve heykel sanatında, ölüm temaları daha belirgin hale gelmiştir.
Veba salgını, resim sanatında vanitas tarzının ortaya çıkmasına da neden olmuştur. Vanitas, "boşuna çaba" ya da "faydasız şeyler" anlamına gelir ve sanatçılar bu tarzda, insanların dünyadaki maddi varlıklarının geçiciliğini ve ölümün kaçınılmazlığını betimlemişlerdir. Örneğin, bu tarzda yapılan resimlerde sıklıkla ölü kemikleri, saatler ve çürümekte olan meyveler gibi semboller kullanılmıştır.
Veba salgınının diğer bir kültürel etkisi de tiyatroda görülmüştür. Salgın döneminde tiyatro oyunları genellikle kiliselerde yapılmıştır. Tiyatro oyunlarındaki karakterlerin ölüme yakın bir şekilde tasvir edilmesi, seyircilerin vebanın etkilerini daha iyi anlamalarını sağlamıştır. Ayrıca, oyunlar genellikle korku ve acıya dayalı hikayeler içermiştir.
Veba salgınının etkileri ayrıca edebiyatta da görülmüştür. Salgından etkilenen yazarlar, ölüm ve kayıp temalarını daha sık kullanmışlardır. Örneğin, İtalyan yazar Giovanni Boccaccio'nun Decameron adlı eseri, salgın döneminde Floransa'da geçen hikayelerden oluşmaktadır ve eserde ölüm ve kayıp teması sıklıkla işlenmiştir.
Sonuç olarak, veba salgınının sanat ve kültüre olan etkileri oldukça büyük olmuştur. Sanatçılar ve yazarlar, insanların ölüm ve acıya olan duyarlılıklarını daha iyi anlamak ve betimlemek için yeni yollar bulmuştur.